Ο κόσμος μου...

Το θαύμα της ζωής καθρεπτίζεται στο μικρόκοσμο των κυττάρων. Με μια πρώτη ματιά θα πίστευε κανείς ότι στο εσωτερικό ενός κυττάρου επικρατεί μια κατάσταση μόνιμης αταξίας και διαρκούς αναστάτωσης. Η αλήθεια όμως είναι, ότι μέσα στον έντονο αυτό "βιολογικό αναβρασμό" υπάρχει μια περίπλοκη τάξη και μοναδική αρμονία που ονομάζεται ζωή.

Είναι πράγματι εντυπωσιακό, ότι η δομή και λειτουργία ενός αντιπροσωπευτικού ευκαρυωτικού κυττάρου θυμίζουν κατά πολύ τις βασικές αρχές οργάνωσης μιας ανθρώπινης κοινωνίας, τα συστατικά μέλη της οποίας συμμετέχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην παραγωγή μιας "εύρυθμης λειτουργίας", προς το κοινό όφελος, το οποίο δεν αφορά μόνο τη "μικροκοινωνία" αλλά πολλές φορές το γενικότερο "οικοσύστημα" μέσα στο οποίο αυτή εντάσσεται. Η "μικροκοινωνία" των κυττάρων, μεταξύ των άλλων, περιλαμβάνει ειδική διάταξη "περιχάραξης" του ζωτικού της χώρου, κεντρικό σύστημα αποθήκευσης, ελέγχου και εκτέλεσης όλων των εντολών-οδηγιών που απαιτούνται για την "εύρυθμη λειτουργία" του κυτταρικού "μικρόκοσμου", βιομηχανικά συγκροτήματα παραγωγής αγαθών, τα οποία παρέχουν ακριβή έλεγχο ποιότητας και συνδέονται με ένα σύστημα σήμανσης και διανομής που κατανέμει τα προϊόντα με ακρίβεια και ασφάλεια στο σημείο της κατανάλωσής τους, εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, θέσεις-περιοχές αποικοδόμησης και ανακύκλωσης των άχρηστων, κατεστραμμένων ή και περιττών συστατικών, αλλά και αδρανοποίησης ουσιών, που προάγουν την οξείδωση του "μικρόκοσμου", ιδιαίτερα ανεπτυγμένο δίκτυο σιδηροτροχιών για τη μεταφορά των διαφόρων προϊόντων στις θέσεις κατανάλωσης, που παράλληλα αποτελούν και δομικά-σκελετικά στοιχεία στήριξης, διαδικασίες ελέγχου που αφορούν τη σωστή μετάπτωση-μετατροπή των παραγόμενων προϊόντων στη λειτουργική τους μορφή και τέλος ειδικό σύστημα μετάδοσης, τύπου "on/of", των πάσης φύσεως σημάτων, τα οποία μπορεί να προέρχονται είτε από την επικοινωνία με άλλες συνορεύουσες "μικροκοινωνίες", είτε από την αλληλεπίδραση με τον περιβάλλοντα χώρο, είτε ακόμη από το κεντρικό σύστημα ελέγχου, που καθορίζει το ρυθμό αύξησης και πολλαπλασιασμού της κυτταρικής "μικροκοινωνίας".

Η απορύθμιση των σημείων ελέγχου που περιγράφηκαν, μπορεί να οδηγήσει στην ανεξέλεγκτη παραγωγή και διάδοση σημάτων, που προκαλούν την απεριόριστη επέκταση και τον πολλαπλασιασμό της κυτταρικής "μικροκοινωνίας" πέρα από τα όρια που είναι ανεκτά για το περιβάλλον "οικοσύστημα". Είτε λόγω του ότι η ανωμαλία αυτή είναι ιδιαίτερα απειλητική για το "οικοσύστημα", είτε διότι κάποιες κυτταρικές "μικροκοινωνίες" θα πρέπει να "θυσιαστούν για το κοινό καλό", που βέβαια είναι η ανάπτυξη του ζωτικού περιβάλλοντος "οικοσυστήματος", οι κυτταρικοί "μικρόκοσμοι" μπορεί να προβούν σε μια σπάνια επίδειξη "αλτρουισμού", στη λεγόμενη "κυτταρική αυτοκτονία" ή απόπτωση.

Κάτι σας θυμίζει?
Κάτι λοιπόν έχει να μας διδάξει η επιστήμη...

Σημείωση: Κάθε φορά που βλέπω αυτά τα βίντεο, συγκινούμαι...!Πόσο όμορφος και αρμονικός είναι ο κόσμος ακόμη και χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση?...

Στοχασμοί...

Όταν δεν έχω τι να κάνω και αφαιρούμαι στις σκέψεις μου οι άλλοι νομίζουν πως χαζεύω ή πως το πολύ διάβασμα με έχει πειράξει. Απατάσθε φίλοι μου! Δε χαζεύω! Παρατηρώ και σκέφτομαι, σκέφτομαι και παρατηρώ! Στοχάζομαι! Ναι, μη γελάτε! Και τις περισσότερες φορές ο στοχασμός μου με οδηγεί σε θαυμασμό και έκπληξη!

Παρατηρώ τη φύση, τους ανθρώπους, τα ζώα...Τα ζώα, τους ανθρώπους, τη φύση (παρακάτω ίσως κάποιοι καταλάβαιτε αυτή την αναστροφή...)...Κάθε αντικείμενο...Και συλλογίζομαι τις σχέσεις των ανθρώπων, τα συναισθήματα, τις ψυχές...

Όντας ανερχόμενος επιστήμονας (!) αναγκαστικά διδάσκομαι την ιστορία της ζωής και τις σχέσεις και τους νόμους που τη διέπουν. Γνωρίζω από μια σκοπιά εντελώς καινούρια την υπόσταση της ύλης και αρχίζω να βλέπω τη φύση πιο σφαιρικά...σαν μια ενότητα που πάλλεται, χωρίς τίποτα στατικό. Μια θαυμαστή κοινωνία όπου κάθε μέλος έχει τη δική του ξεχωριστή θέση και έστω ένα αν εκλείψει όλα θα καταρρεύσουν. Στο πέρασμα δισεκατομμυρίων ετών θα βρω τη ζώσα ύλη σε μια προσπάθεια επιβίωσης από τη δημιουργία του πρώτου κυττάρου ως βασικό δομικό λίθο και περνώντας από γραμμές εξέλιξης θα καταλήξω στο σύγχρονο άνθρωπο, που το μόνο που τον διαφοροποιεί από το υπόλοιπο ζωϊκό βασίλειο είναι ο βαθμός πολυπλοκότητας σε οργανισμικό -λειτουργικό επίπεδο. Τόσα χρόνια η ζωή άλλαζε (και ακόμα αλλάζει)μορφή υπό την πίεση του περιβάλλοντος, κρατόντας ό,τι χρειάζεται για να επιβιώσει και απορρίπτοντας ό,τι στεκόταν εμπόδιο στην πορεία της. Αλλά δε με νοιάζει η Δαρβινική θεωρία τώρα, μάλλον ξέφυγα...

Ότι κι αν έχει συμβεί λοιπόν, καλώς ή κακώς καταλήξαμε στον άνθρωπο (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Και τι είναι ο άνθρωπος φίλοι μου? Καλή ερώτηση... Όλοι θα αναρωτιέστε τι νιώθουμε όταν πεθαίνουμε. Πού πάει το πνεύμα μας? Στον καλό Θεούλη? Αν πραγματικά το πιστεύετε αυτό χωρίς καμία αμφιβολία, τότε παρακαλώ μη διαβάσετε παρακάτω, γιατί δεν έχω καμία πρόθεση να θίξω τα αδιαμφισβήτητα θρησκευτικά ιδεώδη τα οποία μας καλλιέργησαν στο σχολείο.

Ο τρόπος που εγώ βλέπω τον άνθρωπο σε σχέση με το περιβάλλον του είναι πολύ πιο θεϊκός και θαυμαστός από αυθαίρετα δόγματα και εικασίες. Και επιτρέψτε μου να ελπίζω ότι τα πράγματα είναι...κάπως έτσι. Υπάρχουμε σαν σύνολο του οικοσυστήματος και οφείλουμε να δίνουμε και να παίρνουμε σε μια αέναη ισορροπία για να διατηρηθεί ο εκπληκτικός φυσικός κόσμος, υπό την κυριαρχία του οποίου όλοι είμαστε ίσοι.

Ο άνθρωπος υπάρχει ως μια έκφραση της ύλης. Σας φαίνεται τολμηρό? Υπάρχει για την διατήρηση της ύλης και της ενέργειας που ούτε χάνεται ούτε δημιουργείται εκ του μηδενός. Όπως υπάρχει ένα κτίριο, έτσι υπάρχουμε κι εμείς. Θα μου πείτε εμείς είμαστε κάτι ζωντανό. Κινούμαστε, αλληλεπιδρούμε, έχουμε αισθήσεις...

Ψάξτε το λίγο βαθύτερα. Οργανισμός>> λειτουργικές ομάδες οργάνων(συστήματα)>> όργανα>> ιστοί>> κύτταρα>> υποκυτταρικά οργανίδια>> μόρια>> άτομα>> υποατομικά σωματίδια>>ρωτήστε έναν φυσικό για τη συνέχεια...

Μήπως τελικά κάθε μορφή ύλης αποτελείται στη βάση της από τα ίδια δομικά στοιχεία? Το ότι νιώθουμε αγάπη για κάποιον, το ότι έχουμε συνείδηση της υπόστασής μας, το ότι αγγίζουμε και διακρίνουμε αν κάτι είναι κρύο ή ζεστό και γενικότερα το ότι αντιλαμβανόμαστε πλήρως το περιβάλλον μας, είναι απλά θέμα οργάνωσης! Είναι κατασκευαστικό αν θέλετε το ζήτημα... Αν η εξέλιξη δεν είχε δημιουργήσει ένα τόσο τέλειο νευρικό σύστημα, όπου τα μηνύματα μεταδίδονται με τη μορφή ουσιαστικά ηλεκτρικού ρεύματος, δε θα μπορούσαμε να νιώσουμε! Το καυτό νερό έρχεται σε επαφή με τον αισθητήριο υποδοχέα του δέρματός μου, μετατρέπεται σε ηλεκτρικό ερέθισμα, διασχίζει μια διαδρομή από κύτταρο σε κύτταρο μέχρι τον εγκέφαλό μου, υφίσταται επεξεργασία, και μέσω μιας παρόμοιας διαδρομής η εντολή πλέον καταλήγει στον αντίστοιχο τελεστή, πχ. σε ένα μυ, τον αναγκάζει να συσπαστεί και αποτραβιέμαι για να μην καώ! Δεν είναι απίστευτο? Ό,τι μα ότι συμβαίνει είναι θέμα χημικών αντιδράσεων και μοριακών αλληλεπιδράσεων!

Επιπλέον η όρασή μας...βλεπουμε το κόκκινο χρώμα και το ξεχωρίζουμε από το κίτρινο επειδή ακριβώς το οπτικό μας σύστημα είναι δομημένο με έναν συγκεκριμένο τρόπο! Είναι έτσι το μάτι που μπορεί να μετατρέψει την ακτινοβολία σγκεκριμένου μήκους κύματος σε χρώμα! Είναι αυτό που λέμε "ό,τι καταλαβαίνει κανείς!" Ό,τι είναι αυτονόητο για εμάς δεν είναι και για ένα άλλο ζώο...Θα μπορούσε κάλλιστα κάποιο άλλο έμβιο ον να αντιλαμβάνεται τη θερμότητα ως χρώμα και το χρώμα ως θερμότητα! Αν δεν ήμασταν αυτό που είμαστε ενδεχομένως να βλέπαμε κύματα, ακαθόριστες μάζες και δονούμενα αντικείμενα...ή και μορφές της ύλης που τώρα μας είναι άγνωστες!

Έτσι είναι και τα συναισθήματα και η σκέψη και η λογική...Όλα αποτέλεσμα της υψηλότατης κατασκευαστικής πολυπλοκότητας της μηχανής που αποκαλείται "άνθρωπος"...Μνήμες που αποθηκεύονται στα συρτάρια του μυαλού και μετά νομίζουμε πως τα όνειρα είναι θεόσταλτα, ηλεκτρικά σήματα που διαδίδονται και νομίζουμε ύστερα ότι είναι το πνεύμα μας ή η ψυχή, ορμόνες που ανεβοκατεβαίνουν και καθορίζουν τη διάθεσή μας, απλή απορρύθμιση γονιδίων που πολλές φορές οδηγεί σε θανατηφόρες ασθένειες...

Και όσον αφορά το θάνατο...μη φοβάστε! Δε θα τον νιώσετε καν...Γιατί απλά θα πάψετε να νιώθετε..Δε θα υπάρχει συνείδηση, το χημικό διάλυμα θα πάψει να αντιδρά όπως αντιδρούσε και απλά θα αρχίσει η μοριακή διαδικασία μετατροπής και ανακύκλωσης της ύλης...

Ξέρω, σας φαίνεται εξωπραγματικό...Μη νομίζετε πως εγώ μπορώ να το συλλάβω πλήρως, απλά συνηθίζω να αναζητάω την αλήθεια και αυτό ΝΑΙ, μου μοιάζει αληθινό και πολύ μα πολύ πιο αισιόδοξο απο τις συνηθισμένες δοξασίες...

Έτσι, από φιλοσοφικής άποψης τουλάχιστον, ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε είναι ένα δημιούργημα δικό μας.

Δεν αγαπάτε τη ζωή λίγο παραπάνω μετά απ' όλα αυτά?

Αποχαιρετιστήριο γράμμα...

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

[Υ.Γ.] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.