Άλλο ένα θολό κομμάτι στο χώρο της παιδείας!
Μύηση στην πειθαρχία, στοιχεία απόλυτου καθεστώτος, φανατισμός τύπου "εμείς είμαστε και κανένας άλλος", φόρος τιμής όχι μόνο στους ήρωές μας, μα και στην υπάρχουσα ηγεσία με το γνωστό χαιρετισμό, ομοιομορφία στην εμφάνιση, διάκριση βάσει φυσικών χαρακτηριστικών (δεν έχει το δικαίωμα ένας πιο κοντός να χαιρετήσει τον δήμαρχο...η έλλειψη μερικών εκατοστών τον καθιστά ακατάλληλο βλέπεις...)αλλά και βάσει επιδόσεων (σημαιοφόρος-παραστάτες) ή εθνικοτήτων...
Και διερωτώμαι...Αυτός είναι ο σκοπός μιας Εθνικής Επετείου?
Να καμαρώσουμε όλοι τον εαυτό μας και οι συγγενείς μας εμάς κάνοντας πασαρέλα, ή ακόμα χειρότερα να βιαστούμε να τελειώσουμε με αυτή τη βαρετή υποχρέωση, ώστε να πάμε να πιούμε το καφεδάκι μας?
Ο ρόλος του σχολείου και των καθηγητών είναι να μας επιτηρούν μην τυχόν δε στοιχηθούμε σωστά ή χτυπήσουμε το δεξί πόδι αντί το αριστερό?
Ή μήπως να απειλούν με απουσία σε οποιαδήποτε απροθυμία για συμμετοχή εκφραστεί?
Εάν θέλουμε να τα έχουμε καλά πρώτα απ'όλα με τον εαυτό μας, να τιμήσουμε την ξεχωσριστή αυτή μέρα όπως της αρμόζει και να κάνουμε μερικά βήματα πιο μπροστά...(το κέρδος δικό μας θα 'ναι...)...ας πρωτοτυπήσουμε!
Αρκεί μια γιορτή, ή μία πορεία...όπου δε θα προβάλλονται ο εθνικισμός, μα ο ηρωισμός, η μεγαλοψυχία, η ηθική, τα ιδεώδη και ιδανικά που συνιστούν τον πυρήνα εκείνης της περιόδου...και ακόμη εντονότερα η καταδίκη του πολέμου με αφορμή τα τραγικά γεγονότα...
Τι σημασία έχει να υψώσουμε την ελληνική σημαία, να απαγγείλουμε το ποίημα ή να στολιστούμε να πάμε στην εκκλησία, αν πρώτα απ'όλα δε νιώθουμε όλα τα παραπάνω?
Αλλά στου κουφού την πόρτα.......
Αν ξαναπήγαινα σχολείο, δε θα συμμετείχα σε ένα φασιστικό κατάλοιπο...όχι δε θα έκανα παρέλαση...κι ας ήμουν και σημαιοφόρος...
Eίναι λογικό και παρήγορο συγχρόνως να σκέπτονται έτσι οι νέοι άνθρωποι. Εμείς οφείλουμε να είμαστε πιο συντηρητικοί, γιατί δεν μπορούμε πια εύκολα να χτίσουμε ό,τι γκρεμίζουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλουμε να ανοίγετε δρόμους, να μας αμφισβητείτε, να μας αποδεικνύετε ότι είστε πολύ καλύτεροί μας.
Αυτό για μας είναι δικαίωση, μικρή μου οπτασία.
Το ίδιο ισχύει και με τη πρωινή προσευχή, που σκοτώνονται να κρυφτούν ο ένας πίσω από τον άλλον για να μην επιλεγούν από το αυστηρό δάχτυλο του καθηγητή τους. Κι ενώ η προσευχή είναι προσωπική υπόθεση, μας την ομαδοποιούν και μας την υποχρεώνουν, διαφορετικά είμαστε άθεοι. Ποτέ δεν χώνεψα το γεγονός όταν ήμουν στο στρατό που έπρεπε να ορκιστώ στο σταυρό ότι θα υπερασπίσω τη πατρίδα μου σκοτώνοντας ανθρώπους. Είναι όλα τόσο ανάποδα, αλλά όπως είπε και η γυριστρούλα, εμείς οι μεγάλοι, έχουμε πάρει τέτοια φόρα που τα φρένα δεν πιάνουν. Απομονωθήκαμε στη θεωρία και είμαστε πια θεατές της ζωής. Ντρέπομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ αυτή η προσευχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια αναρωτηθήκατε γιατί αρνούμαστε να ερθουμε μπροστά και κρυβόμαστε ο ένας πίσω από τον άλλον?
Είναι ο φόβος της επικείμενης ντροπής, σε περίπτωση που χάσουμε μια φράση ή μπερδέψουμε τα λόγια μας!
Γιατίτότε αυτομάτως δεν είμαστε "καλοί χριστιανοί" και όλοι γελάνε μαζί μας...Ο καθηγητής δε, σε στιγματίζει...
Δε θεωρώ πως είναι προσωπική υπόθεση, αντίθετα μέσα από την "ομαδική προσευχή" βιώνεις καλύτερα αυτό που συμβαίνει...Αλλά το θέμα είναι να νιώθεις την ανάγκη να το κάνεις και όχι να σε υποχρεώνει ο άλλος πρωί πρωι, με την τσίμπλα στο μάτι και με αυτο το απειλητικό ύφος της λογικής τού "άντε να τελειώνουμε, γιατί έχουμε και μάθημα!"...
Κι αν είναι άθεος κάποιος? Ή αν δεν είναι χριστιανός? Ωωωωω!!! Μα τότε δεν έχει σχέση σε ελληνικό σχολείο κύριε!
Αλλά εδώ αγγίζω συνειρμικά το θέμα της ορθόδοξης εκκλησίας και ακόμη παραπέρα την έλλειψη διδασκαλίας της εξέλιξης στα σχολεία, πράγμα που μάλλον πρέπει να αναπτύξω ξεχωριστά!....
Δεν χρειάζεται να αναρωτηθώ! Πέρασα κι εγώ ως μαθητής αυτό που λες. Όμως, ένας θεσμός σαν αυτόν, απομακρύνει παρά προσεγγίζει τη θρησκευτικότητα στους νέους. Κι επειδή ακριβώς τα περάσαμε κι εμείς, τώρα ως καθηγητές και υπηρετώντας τους θεσμούς της δημόσιας εκπαίδευσης, λέμε, άντε να τελειώνουμε. Γιατί κατα βάθος ξέρουμε ότι δεν έχει νόημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα διαφωνήσω μαζί σου ως προς την ομαδική προσευχή. Η πίστη δεν είναι ούτε ομάδα, ούτε κόμμα. Το ότι βρισκόμαστε κάτω από ένα κοινό θρησκευτικό δόγμα δεν σημαίνει οτι το προσεγγίζουμε με τον ίδιο τρόπο όλοι. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη προσευχή που να εισακούεται.
Ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του προσευχή, αρκεί να βγαίνει μέσα από τη ψυχή του.
Ακόμα και στο ναό, ο καθένας και για το δικό του λόγο προσεύχεται.
Θα ήταν καλό να αναπτύξεις ένα τέτοιο θέμα ξεχωριστά για να μη ξεφεύγουμε από το παρόν.
Για να επανέλθουμε στις παρελάσεις, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, και θα προσθέσω κάτι ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λάθη που κάνουμε πάνω σε άλλα λάθη, οδηγούν τις περισσότερες φορές στο παραλογισμό και στην αποτελμάτωση της παραδοσιακής μας κουλτούρας.
Ένα απλό παράδειγμα είναι η ενοποίηση των κρατών πάνω σε μια νομική και οικονομική βάση. Αν αυτό είναι σήμερα μια πραγματικότητα, τότε λογικό είναι να εξασθενούν οι παραδοσιακοί θεσμοί των κρατών. Μη ξεχνάμε ότι οι παράγοντες της διαφορετικότητάς μας, όπως το κλίμα, η γλώσσα και οι συνήθειες, αποτελούν βασικά στοιχεία του χαρακτήρα ενός τόπου. Αν λοιπόν θέλουμε την ενοποίηση, δεν μπορούμε να κρατήσουμε όλα τα άλλα. Έτσι βλέπουμε να απλοποιείται η γλώσσα, να αγγλικοποιείται, να συμπιέζεται σε απλές έννοιες και να χάνεται μέσα στο χρόνο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα.
Δεν θα εκθέσω αν υπάρχουν σκοπιμότητες πίσω απ’ αυτό ή όχι, αλλά δεν γίνεται, και τον σκύλο χορτάτο και τη πίτα αφάγωτη.
Κι ερχόμαστε σήμερα και αναθεωρούμε αξίες, όπως η παρέλαση, γιατί δεν συμβαδίζουν με την εκμοντέρνηση των ιδεών σε ευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο επίπεδο.
Από την άλλη δε, το κράτος συνεχίζει να τις διατηρεί σε ψυγείο δίχως πρίζα.
Είναι ή δεν είναι παραλογισμός αυτό;