Θέα...

Δε μου άρεσε ποτέ να περιγράφω εικόνες. Τι σημασία έχει να προσπαθήσεις με λόγια να παρουσιάσεις κάτι, όταν μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις? Μια λεπτομέρεια να σου διαφύγει, τα κατέστρεψες όλα...Άλλωστε στην περιγραφή όλα είναι υποκειμενικά..

Όμως σήμερα δε νομίζω πως μπορεί να υπάρξει υποκειμενικότητα. Και αν υπάρχει, τότε θα είναι κοινή για όλους. Οπότε κάνω την εξαίρεση και σας περιγράφω...

Η μαγεία όλου του νησιού που μεγάλωσα, μπορεί να κρύβεται στην περιορισμένη θέα που έχω αυτή τη στιγμή από το δωμάτιό μου...

Έχει μόλις αρχίσει να σκοτεινιάζει...
Όλα ήρεμα...ησυχία...
Έχει ένα ελαφρύ αεράκι, ίσα που κάνει τις φυλλωσιές των δέντρων να θροίζουν...
Ο ουρανός βυθισμένος σε ένα ρομάντσο μιας άλλης εποχής, παίζει σε ροζ και γαλάζιες αποχρώσεις...
Γιγαντιαία σύννεφα τον χαϊδεύουν απαλά, ενώ χορεύουν στους ρυθμούς του νοτιά...
Και κρύβουν με τον αθώο τρόπο τους τις κορφές των βουνών, αφήνοντας μόνο ίχνη από τα χωριουδάκια που τόλμησαν να φυτρώσουν εκεί ψηλά...
Η θάλασσα κυρά και αφέντρα προβάλλει τους γκρίζους κυματισμούς της, πασχίζοντας να κλέψει την παράσταση σε έναν αγώνα με επικίνδυνους αντιπάλους...
Και λίγο πιο πάνω ορθώνεται λαμπερή η πανσέληνος, σκορπώντας ασημόσκονη με το ραβδάκι της...
Ωχ! Ένα σύννεφο μόλις την κάλυψε με τον καπνό του...Παρ' όλα αυτά η εικόνα δεν έχασε απ' τη μαγεία της...

Να γιατί λοιπόν λένε πως η κάθε στιγμή αξίζει...

Καλή χρονιά, γεμάτη με τέτοιες μικρές όμορφες στιγμές!...