Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Θέα...

Δε μου άρεσε ποτέ να περιγράφω εικόνες. Τι σημασία έχει να προσπαθήσεις με λόγια να παρουσιάσεις κάτι, όταν μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις? Μια λεπτομέρεια να σου διαφύγει, τα κατέστρεψες όλα...Άλλωστε στην περιγραφή όλα είναι υποκειμενικά..

Όμως σήμερα δε νομίζω πως μπορεί να υπάρξει υποκειμενικότητα. Και αν υπάρχει, τότε θα είναι κοινή για όλους. Οπότε κάνω την εξαίρεση και σας περιγράφω...

Η μαγεία όλου του νησιού που μεγάλωσα, μπορεί να κρύβεται στην περιορισμένη θέα που έχω αυτή τη στιγμή από το δωμάτιό μου...

Έχει μόλις αρχίσει να σκοτεινιάζει...
Όλα ήρεμα...ησυχία...
Έχει ένα ελαφρύ αεράκι, ίσα που κάνει τις φυλλωσιές των δέντρων να θροίζουν...
Ο ουρανός βυθισμένος σε ένα ρομάντσο μιας άλλης εποχής, παίζει σε ροζ και γαλάζιες αποχρώσεις...
Γιγαντιαία σύννεφα τον χαϊδεύουν απαλά, ενώ χορεύουν στους ρυθμούς του νοτιά...
Και κρύβουν με τον αθώο τρόπο τους τις κορφές των βουνών, αφήνοντας μόνο ίχνη από τα χωριουδάκια που τόλμησαν να φυτρώσουν εκεί ψηλά...
Η θάλασσα κυρά και αφέντρα προβάλλει τους γκρίζους κυματισμούς της, πασχίζοντας να κλέψει την παράσταση σε έναν αγώνα με επικίνδυνους αντιπάλους...
Και λίγο πιο πάνω ορθώνεται λαμπερή η πανσέληνος, σκορπώντας ασημόσκονη με το ραβδάκι της...
Ωχ! Ένα σύννεφο μόλις την κάλυψε με τον καπνό του...Παρ' όλα αυτά η εικόνα δεν έχασε απ' τη μαγεία της...

Να γιατί λοιπόν λένε πως η κάθε στιγμή αξίζει...

Καλή χρονιά, γεμάτη με τέτοιες μικρές όμορφες στιγμές!...

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

V for Vendetta


Ένας υπέροχος μονόλογος από μια ταινία που όλοι οφείλουμε να δούμε...

"Voilà! In view, a humble vaudevillian veteran, cast vicariously as both victim and villain by the vicissitudes of fate. This visage, no mere veneer of vanity, is a vestige of the vox populi, now vacant, vanished. However, this valorous visitation of a bygone vexation stands vivified, and has vowed to vanquish these venal and virulent vermin vanguarding vice and vouchsafing the violently vicious and voracious violation of volition. The only verdict is vengeance; a vendetta held as a votive, not in vain, for the value and veracity of such shall one day vindicate the vigilant and the virtuous. Verily, this vichyssoise of verbiage veers most verbose vis-à-vis an introduction, so let me simply add that it's my very good honour to meet you and you may call me V."

Και αν η "v-συσσώρευση" σας κούρασε...με πιο απλά λόγια:

"Behold! Before you is a humble performer, cast, against his will, by fate, to the roles of both victim and villain. The face you see now is not just some mere facade of pointless theatrics. It is a remnant of the people's voice, which has since gone and disappeared. However, this past annoyance stands courageously reborn and has sworn to conquer the evil and corrupt, who promote greed and the violent suppression of free will. The only way to do this is with a war of retribution. It will not be a fruitless revenge, for the importance and self-evidence of this quest shall exonerate the open-minded and righteous. But in truth, this thick soup of words is becoming too excessive. So, let me simply finish by saying that it's my very good honour to meet you, and you may call me V."

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Moριακή Μουσική...


Όταν τα συναισθήματα γίνονται νότες και οι νότες γίνονται ήχοι, το είναι μας απελευθερώνεται και ανακαλύπτουμε τη μαγεία της μουσικής!

Η μουσική μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις κάθε ψυχολογικής κατάστασης. Ο ρόλος της? Λυτρωτικός...Ο σκοπός της? Η εσωτερική ευημερία, η συναίσθηση ότι βρήκαμε έναν ώμο να στηριχτούμε, να απαλύνουμε τον πόνο ή να μοιραστούμε τη χαρά μας... και τότε όλα είναι εύκολα στη ζωή...όλα εφικτά...όλα πολύχρωμα...

Η φύση έχει κι αυτή τη δική της ανάγκη να εκφραστεί...
Στήνει το δικό της παιχνίδι, θέτει όρους-κανόνες και συνθέτει...
Αρπάζει το δοξάρι της και διευθύνει την πιο μαγευτική ορχήστρα...σε μια μουσικο-χορευτική παράσταση που σε κάνει να αντιληφθείς την ωραιότητα της ύπαρξης...την αρμονία του σύμπαντος...την τελειότητα με την οποία οι νότες είναι διατεταγμένες στο πεντάγραμμο, χωρίς ίχνος φάλτσου κατά την εκτέλεση!

Και ο λόγος, για τη μοριακή ή γονιδιακή μουσική.
Σε μια εξαιρετική και ευφάνταστη προσπάθεια, οι επιστήμονες επιχείρησαν να ταιριάξουν τις μοριακές υπομονάδες του DNA (νουκλεοτίδια) ή τα δομικά μόρια των πρωτεϊνών (αμινοξέα) με νότες. Το ανήσυχο πνεύμα σε συνδυασμό με την ευαισθησία που αναπόφευκτα καλλιεργεί η συστηματική μελέτη της ζωής, παρακίνησε τους Βιολόγους σε μία απόδοση της τελειότητας του μικρόκοσμου μέσω ενός μέσου κοινώς αποδεκτού: τη μουσική!

Δεν καταλαβαίνει κανείς εύκολα την αλληλουχία "GTAACAAAGGCTGTAAGGG", ούτε αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητά της για τη ζωή. Η μουσική όμως, μιλάει στην ψυχή όλων!

Οι επιστήμονες υποψιάστηκαν...Τέτοια οργάνωση, τέτοια ακρίβεια στην αλληλούχιση, ενδεχομένως να μπορεί να εκφραστεί και σε άλλο επίπεδο...
Άλλωστε τα δεδομένα της χαρτογράφησης ενός γονιδίου, συγκρινόμενα με τις παρτιτούρες οδηγούν σε έναν απίστευτο παραλληλισμό:
-Η σειρά δεν είναι ποτέ τυχαία! Μία λάθος νότα ή μία λάθος βάση, μία λάθος παύση ή μία λάθος τριπλέτα λήξης, καταστρέφουν το "έργο τέχνης". Οδηγούν σε φάλτσα-μεταλλαγές. Και υπό αυτές τις συνθήκες ούτε η μελωδία, μα ούτε η πρωτείνη υπηρετούν πλέον το σκοπό τους.

Τα αποτελέσματα λοιπόν δικαιώνουν αυτή την προσπάθεια! Έχουν ήδη καταγραφεί μελωδίες που αντιστοιχούν σε γονίδια πρωτεϊνών, όπως της αυξητικής ορμόνης και της χοριακής γοναδοτροπίνης, στο άκουσμα των οποίων θέλει προσπάθεια για να μην εκπλαγείς!
Μελωδίες αρμονικότατες, με χαλαρωτικές ιδιότητες, που μοιάζουν με απαλό νανούρισμα και δεν απέχουν πολύ από την κλασική μουσική που όλοι γνωρίζουμε.

Η προσπάθεια αυτή, δίνει άλλη διάσταση στις ικανότητες της μουσικής! Διότι, παραλληλίζοντάς τη με τη ζώσα ύλη, της δίνει πνοή, και δύναμη! Εδώ μπορούμε να βρούμε μια εξήγηση στις θετικές επιδράσεις της μουσικής στον οργανισμό μας...Είναι κομμάτι μας! Μας μοιάζει! Είμαστε φτιαγμένοι απ'το ίδιο καλούπι!

Πώς μπορούμε, λοιπόν, εφόσον μέσα μας εξελίσσεται ένας αέναος χορός, με τις νότες πιασμένες χέρι χέρι με τις βάσεις της υπόστασής μας, να μη θαυμάσουμε αυτό που λέγεται φύση, να μην υποκλιθούμε στη δύναμή της και να μη νιώσουμε δέος?

Κάτι τέτοια είναι που μας υπενθυμίζουν πόσο υπέροχος είναι ο κόσμος εκεί μέσα στα κύτταρά μας, τόσο μακριά, μα ταυτόχρονα τόσο κοντά μας...

Αλήθεια, πολλές φορές θα ήθελα να ζούσα εκεί, παρά εδώ...

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Παρελάσεις...


Άλλο ένα θολό κομμάτι στο χώρο της παιδείας!

Μύηση στην πειθαρχία, στοιχεία απόλυτου καθεστώτος, φανατισμός τύπου "εμείς είμαστε και κανένας άλλος", φόρος τιμής όχι μόνο στους ήρωές μας, μα και στην υπάρχουσα ηγεσία με το γνωστό χαιρετισμό, ομοιομορφία στην εμφάνιση, διάκριση βάσει φυσικών χαρακτηριστικών (δεν έχει το δικαίωμα ένας πιο κοντός να χαιρετήσει τον δήμαρχο...η έλλειψη μερικών εκατοστών τον καθιστά ακατάλληλο βλέπεις...)αλλά και βάσει επιδόσεων (σημαιοφόρος-παραστάτες) ή εθνικοτήτων...

Και διερωτώμαι...Αυτός είναι ο σκοπός μιας Εθνικής Επετείου?
Να καμαρώσουμε όλοι τον εαυτό μας και οι συγγενείς μας εμάς κάνοντας πασαρέλα, ή ακόμα χειρότερα να βιαστούμε να τελειώσουμε με αυτή τη βαρετή υποχρέωση, ώστε να πάμε να πιούμε το καφεδάκι μας?
Ο ρόλος του σχολείου και των καθηγητών είναι να μας επιτηρούν μην τυχόν δε στοιχηθούμε σωστά ή χτυπήσουμε το δεξί πόδι αντί το αριστερό?
Ή μήπως να απειλούν με απουσία σε οποιαδήποτε απροθυμία για συμμετοχή εκφραστεί?

Εάν θέλουμε να τα έχουμε καλά πρώτα απ'όλα με τον εαυτό μας, να τιμήσουμε την ξεχωσριστή αυτή μέρα όπως της αρμόζει και να κάνουμε μερικά βήματα πιο μπροστά...(το κέρδος δικό μας θα 'ναι...)...ας πρωτοτυπήσουμε!

Αρκεί μια γιορτή, ή μία πορεία...όπου δε θα προβάλλονται ο εθνικισμός, μα ο ηρωισμός, η μεγαλοψυχία, η ηθική, τα ιδεώδη και ιδανικά που συνιστούν τον πυρήνα εκείνης της περιόδου...και ακόμη εντονότερα η καταδίκη του πολέμου με αφορμή τα τραγικά γεγονότα...
Τι σημασία έχει να υψώσουμε την ελληνική σημαία, να απαγγείλουμε το ποίημα ή να στολιστούμε να πάμε στην εκκλησία, αν πρώτα απ'όλα δε νιώθουμε όλα τα παραπάνω?
Αλλά στου κουφού την πόρτα.......

Αν ξαναπήγαινα σχολείο, δε θα συμμετείχα σε ένα φασιστικό κατάλοιπο...όχι δε θα έκανα παρέλαση...κι ας ήμουν και σημαιοφόρος...

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Σαν έρθεις...


Σαν έρθεις να με δεις, εγώ θα λείπω.
Τα δάκρυά μου μούσκεψαν το ακρογιάλι
Τόσο που δε βαστεί πια…
Τα βότσαλα ψάλλουν τον πόνο μου και
Το νερό παρηγορεί.
Ποιο το όφελος αν μόνο τα ηλιοβασιλέματα
έχουν δει στα μάτια σου την αλήθεια?
Όλα γύρω κλαίνε…
Ο φάρος της πολύχρωμης πολιτείας σκοτείνιασε.
“Την είδα το πρωί…
…πεσμένη πλάι στο κύμα
Κοιμόταν βαθιά και δε θέλησα…
… να την ξυπνήσω
Ο ήλιος έπαιζε ξανά με τα χρυσά μαλλιά της…”
Σσσσσσς!!!Άκου…
Παντού γαλήνη.
Η θάλασσα με γνώρισε
Η θάλασσα με αγάπησε
Η θάλασσα με πήρε…
Σαν έρθεις να με δεις, εγώ θα λείπω…
Θα κάνω αυτό που πάντα ονειρευόμουν…
Θα ταξιδεύω…

Λίγη καλή ποίηση....


{ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ}















Όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.
Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος,
και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.
Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται
μιαν ώρα που περάσαμε μαζί,
σ' εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται,
σ' εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.
Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα,
ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.
Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,
κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.
Κανένας, ούτε ο ήλιος, πια δε μπαίνει.
Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί
στην ώρα κείνη ακόμα, που σημαίνει,
αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.
Δεν ξέρω δω ποιος είναι τώρα ο τόπος,
σε ξέρω ποιος χαράζει τους σταυρούς,
κι όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.




Πέμπτη 30 Απριλίου 2009


...παίρνεις δανεικές ανάσες τις νύχτες από την άμετρη βρωμιά και τα αποφάγια ανεκπλήρωτων ονειρώξεων. Κρύβεσαι και παρασιτείς με την ίδια ευκολία που το κάνει μια κατσαρίδα υπονόμων. Δεν σε ανησυχούν οι θεωρίες και η επερχόμενη καταστροφή που είναι γραμμένη στους αστρικούς χάρτες γιατί από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, έχεις καρφωμένα τα πόδια σου στα σωθικά της γης. Συνεχίζεις με την ίδια μανία και αρρωστημένη ευδαιμονία να πιστεύεις στο αθάνατο κισμέτ των εντόμων.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα, λοιπόν.
Με την απώλεια να έχει γίνει συνήθεια. Να μένουμε με τα μάτια κλειστά αφήνοντας έξω από εμάς την φωτεινή πλευρά της Ύπαρξης.
Απεικονίστηκαν όλα σε αριθμούς και δυσανάλογα μεγέθη ώστε να χωρέσουν το μεγαλύτερο των ματαιόδοξων ονείρων μας. Αποδέξου το και θα κάνεις μια καινούργια αρχή. Μια καινούργια ζωή.
Ξύλινο στρατιωτάκι. Ακρωτηριασμένη μαριονέτα. Ξεχασμένο μπουκάλι στη μέση του πελάγους. Καμένο χαρτί μοιραίας μπλόφας.
Είσαι χαμένος στα τσιμεντένια ποτάμια των λεωφόρων. Τίποτα από το τίποτα.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα...