Σαν έρθεις να με δεις, εγώ θα λείπω.
Τα δάκρυά μου μούσκεψαν το ακρογιάλι
Τόσο που δε βαστεί πια…
Τα βότσαλα ψάλλουν τον πόνο μου και
Το νερό παρηγορεί.
Ποιο το όφελος αν μόνο τα ηλιοβασιλέματα
έχουν δει στα μάτια σου την αλήθεια?
Όλα γύρω κλαίνε…
Ο φάρος της πολύχρωμης πολιτείας σκοτείνιασε.
“Την είδα το πρωί…
…πεσμένη πλάι στο κύμα
Κοιμόταν βαθιά και δε θέλησα…
… να την ξυπνήσω
Ο ήλιος έπαιζε ξανά με τα χρυσά μαλλιά της…”
Σσσσσσς!!!Άκου…
Παντού γαλήνη.
Η θάλασσα με γνώρισε
Η θάλασσα με αγάπησε
Η θάλασσα με πήρε…
Σαν έρθεις να με δεις, εγώ θα λείπω…
Θα κάνω αυτό που πάντα ονειρευόμουν…
Θα ταξιδεύω…
{ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ}
Όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.
Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος,
και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.
Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται
μιαν ώρα που περάσαμε μαζί,
σ' εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται,
σ' εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.
Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα,
ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.
Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,
κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.
Κανένας, ούτε ο ήλιος, πια δε μπαίνει.
Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί
στην ώρα κείνη ακόμα, που σημαίνει,
αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.
Δεν ξέρω δω ποιος είναι τώρα ο τόπος,
σε ξέρω ποιος χαράζει τους σταυρούς,
κι όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.
