Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Στοχασμοί...


Όταν δεν έχω τι να κάνω και αφαιρούμαι στις σκέψεις μου οι άλλοι νομίζουν πως χαζεύω ή πως το πολύ διάβασμα με έχει πειράξει. Απατάσθε φίλοι μου! Δε χαζεύω! Παρατηρώ και σκέφτομαι, σκέφτομαι και παρατηρώ! Στοχάζομαι! Ναι, μη γελάτε! Και τις περισσότερες φορές ο στοχασμός μου με οδηγεί σε θαυμασμό και έκπληξη!

Παρατηρώ τη φύση, τους ανθρώπους, τα ζώα...Τα ζώα, τους ανθρώπους, τη φύση (παρακάτω ίσως κάποιοι καταλάβαιτε αυτή την αναστροφή...)...Κάθε αντικείμενο...Και συλλογίζομαι τις σχέσεις των ανθρώπων, τα συναισθήματα, τις ψυχές...

Όντας ανερχόμενος επιστήμονας (!) αναγκαστικά διδάσκομαι την ιστορία της ζωής και τις σχέσεις και τους νόμους που τη διέπουν. Γνωρίζω από μια σκοπιά εντελώς καινούρια την υπόσταση της ύλης και αρχίζω να βλέπω τη φύση πιο σφαιρικά...σαν μια ενότητα που πάλλεται, χωρίς τίποτα στατικό. Μια θαυμαστή κοινωνία όπου κάθε μέλος έχει τη δική του ξεχωριστή θέση και έστω ένα αν εκλείψει όλα θα καταρρεύσουν. Στο πέρασμα δισεκατομμυρίων ετών θα βρω τη ζώσα ύλη σε μια προσπάθεια επιβίωσης από τη δημιουργία του πρώτου κυττάρου ως βασικό δομικό λίθο και περνώντας από γραμμές εξέλιξης θα καταλήξω στο σύγχρονο άνθρωπο, που το μόνο που τον διαφοροποιεί από το υπόλοιπο ζωϊκό βασίλειο είναι ο βαθμός πολυπλοκότητας σε οργανισμικό -λειτουργικό επίπεδο. Τόσα χρόνια η ζωή άλλαζε (και ακόμα αλλάζει)μορφή υπό την πίεση του περιβάλλοντος, κρατόντας ό,τι χρειάζεται για να επιβιώσει και απορρίπτοντας ό,τι στεκόταν εμπόδιο στην πορεία της. Αλλά δε με νοιάζει η Δαρβινική θεωρία τώρα, μάλλον ξέφυγα...

Ότι κι αν έχει συμβεί λοιπόν, καλώς ή κακώς καταλήξαμε στον άνθρωπο (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Και τι είναι ο άνθρωπος φίλοι μου? Καλή ερώτηση... Όλοι θα αναρωτιέστε τι νιώθουμε όταν πεθαίνουμε. Πού πάει το πνεύμα μας? Στον καλό Θεούλη? Αν πραγματικά το πιστεύετε αυτό χωρίς καμία αμφιβολία, τότε παρακαλώ μη διαβάσετε παρακάτω, γιατί δεν έχω καμία πρόθεση να θίξω τα αδιαμφισβήτητα θρησκευτικά ιδεώδη τα οποία μας καλλιέργησαν στο σχολείο.

Ο τρόπος που εγώ βλέπω τον άνθρωπο σε σχέση με το περιβάλλον του είναι πολύ πιο θεϊκός και θαυμαστός από αυθαίρετα δόγματα και εικασίες. Και επιτρέψτε μου να ελπίζω ότι τα πράγματα είναι...κάπως έτσι. Υπάρχουμε σαν σύνολο του οικοσυστήματος και οφείλουμε να δίνουμε και να παίρνουμε σε μια αέναη ισορροπία για να διατηρηθεί ο εκπληκτικός φυσικός κόσμος, υπό την κυριαρχία του οποίου όλοι είμαστε ίσοι.

Ο άνθρωπος υπάρχει ως μια έκφραση της ύλης. Σας φαίνεται τολμηρό? Υπάρχει για την διατήρηση της ύλης και της ενέργειας που ούτε χάνεται ούτε δημιουργείται εκ του μηδενός. Όπως υπάρχει ένα κτίριο, έτσι υπάρχουμε κι εμείς. Θα μου πείτε εμείς είμαστε κάτι ζωντανό. Κινούμαστε, αλληλεπιδρούμε, έχουμε αισθήσεις...

Ψάξτε το λίγο βαθύτερα. Οργανισμός>> λειτουργικές ομάδες οργάνων(συστήματα)>> όργανα>> ιστοί>> κύτταρα>> υποκυτταρικά οργανίδια>> μόρια>> άτομα>> υποατομικά σωματίδια>>ρωτήστε έναν φυσικό για τη συνέχεια...

Μήπως τελικά κάθε μορφή ύλης αποτελείται στη βάση της από τα ίδια δομικά στοιχεία? Το ότι νιώθουμε αγάπη για κάποιον, το ότι έχουμε συνείδηση της υπόστασής μας, το ότι αγγίζουμε και διακρίνουμε αν κάτι είναι κρύο ή ζεστό και γενικότερα το ότι αντιλαμβανόμαστε πλήρως το περιβάλλον μας, είναι απλά θέμα οργάνωσης! Είναι κατασκευαστικό αν θέλετε το ζήτημα... Αν η εξέλιξη δεν είχε δημιουργήσει ένα τόσο τέλειο νευρικό σύστημα, όπου τα μηνύματα μεταδίδονται με τη μορφή ουσιαστικά ηλεκτρικού ρεύματος, δε θα μπορούσαμε να νιώσουμε! Το καυτό νερό έρχεται σε επαφή με τον αισθητήριο υποδοχέα του δέρματός μου, μετατρέπεται σε ηλεκτρικό ερέθισμα, διασχίζει μια διαδρομή από κύτταρο σε κύτταρο μέχρι τον εγκέφαλό μου, υφίσταται επεξεργασία, και μέσω μιας παρόμοιας διαδρομής η εντολή πλέον καταλήγει στον αντίστοιχο τελεστή, πχ. σε ένα μυ, τον αναγκάζει να συσπαστεί και αποτραβιέμαι για να μην καώ! Δεν είναι απίστευτο? Ό,τι μα ότι συμβαίνει είναι θέμα χημικών αντιδράσεων και μοριακών αλληλεπιδράσεων!

Επιπλέον η όρασή μας...βλεπουμε το κόκκινο χρώμα και το ξεχωρίζουμε από το κίτρινο επειδή ακριβώς το οπτικό μας σύστημα είναι δομημένο με έναν συγκεκριμένο τρόπο! Είναι έτσι το μάτι που μπορεί να μετατρέψει την ακτινοβολία σγκεκριμένου μήκους κύματος σε χρώμα! Είναι αυτό που λέμε "ό,τι καταλαβαίνει κανείς!" Ό,τι είναι αυτονόητο για εμάς δεν είναι και για ένα άλλο ζώο...Θα μπορούσε κάλλιστα κάποιο άλλο έμβιο ον να αντιλαμβάνεται τη θερμότητα ως χρώμα και το χρώμα ως θερμότητα! Αν δεν ήμασταν αυτό που είμαστε ενδεχομένως να βλέπαμε κύματα, ακαθόριστες μάζες και δονούμενα αντικείμενα...ή και μορφές της ύλης που τώρα μας είναι άγνωστες!

Έτσι είναι και τα συναισθήματα και η σκέψη και η λογική...Όλα αποτέλεσμα της υψηλότατης κατασκευαστικής πολυπλοκότητας της μηχανής που αποκαλείται "άνθρωπος"...Μνήμες που αποθηκεύονται στα συρτάρια του μυαλού και μετά νομίζουμε πως τα όνειρα είναι θεόσταλτα, ηλεκτρικά σήματα που διαδίδονται και νομίζουμε ύστερα ότι είναι το πνεύμα μας ή η ψυχή, ορμόνες που ανεβοκατεβαίνουν και καθορίζουν τη διάθεσή μας, απλή απορρύθμιση γονιδίων που πολλές φορές οδηγεί σε θανατηφόρες ασθένειες...

Και όσον αφορά το θάνατο...μη φοβάστε! Δε θα τον νιώσετε καν...Γιατί απλά θα πάψετε να νιώθετε..Δε θα υπάρχει συνείδηση, το χημικό διάλυμα θα πάψει να αντιδρά όπως αντιδρούσε και απλά θα αρχίσει η μοριακή διαδικασία μετατροπής και ανακύκλωσης της ύλης...

Ξέρω, σας φαίνεται εξωπραγματικό...Μη νομίζετε πως εγώ μπορώ να το συλλάβω πλήρως, απλά συνηθίζω να αναζητάω την αλήθεια και αυτό ΝΑΙ, μου μοιάζει αληθινό και πολύ μα πολύ πιο αισιόδοξο απο τις συνηθισμένες δοξασίες...

Έτσι, από φιλοσοφικής άποψης τουλάχιστον, ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε είναι ένα δημιούργημα δικό μας.

Δεν αγαπάτε τη ζωή λίγο παραπάνω μετά απ' όλα αυτά?

3 σχόλια:

  1. Όπως ορθά προείπες, αυτός ο πολύπλοκος μηχανισμός της φύσης με εξέχουσα θέση τον άνθρωπο ως την τελειότητα του μηχανισμού της, είναι ακόμα άγνωστος γιατί πατά σε βάση πέρα από φυσικούς κανόνες.

    Κι αυτό φαίνεται διότι οι επιστήμες και ειδικότερα οι έρευνες σε όλους τους τομείς, αντιμετωπίζουν το σύνδρομο της λερναίας Ύδρας στις πορείες τους. Φαντάσου ότι για κάθε νέα ανακάλυψη ξεπηδούν πολλαπλάσια ερωτηματικά. Έτσι το κέντρο της δημιουργίας σύμφωνα με τη λογική ποτέ δεν θα αποσαφηνιστεί σαν πλήρης θεωρία.

    Ο στοχασμός είναι μια ιδιαίτερη ανθρώπινη λειτουργία που αναζητά τη ψυχική ισορροπία από υλικές εμπειρίες (γιατί μόνο ότι αισθανόμαστε γνωρίζουμε). Αυτή η διαδικασία όμως μπορεί να εκτινάξει τη σκέψη σε ανώτερα στρώματα συνείδησης που πολλές φορές αγγίζουν τα όρια της φώτισης ή ακόμα της τρέλας (σύμφωνα πάντα με τα όρια που προκαθορίζει η ψυχιατρική).

    Οι εσωτερικές χημικές αντιδράσεις μπορούν να μεταλλάξουν ακόμα και το ειδικό βάρος της μάζας και όλα αυτά να γίνουν ξαφνικά. Βλέπε το φαινόμενο της αιώρησης ασκητών του Θιβέτ.

    Όντως η χημεία είναι η βάση των πάντων.

    Το ερώτημα όμως είναι: Ποια δύναμη έδωσε την άδεια να εξελιχτεί η φύση του σύμπαντος; Είναι τυχαίο γεγονός; Γιατί υπάρχει; Υπάρχει σκοπός;

    Στο τελευταίο ερώτημα μπορώ να απαντήσω.
    Ναι υπάρχει σκοπός. Κι αυτό επειδή στον άνθρωπο δόθηκε η φύση του στόχου, (κυνήγι, ιδανικά, προοπτική, όνειρα).
    Έτσι μπορούμε να συμπεράνουμε ότι και στον μέχρι τώρα άγνωστο (κόσμο) υπάρχει σκοπός σαν προέκταση της δικής μας φυσικής διάστασης. Κι εφόσον ο σκοπός είναι διάθεση οντότητας, άρα κάτι υπάρχει πιο πέρα απ’ τον άνθρωπο.

    Και ότι υπάρχει πιο πέρα ονομάζεται Θεός. Έτσι απλά!

    Δεν χρειάζεται εξήγηση, ούτε προσέγγιση, αλλά στοχαστική διατήρηση για να μην βγούμε έξω από τον φυσικό μας κύκλο.

    Υ.Γ.
    Πολύ όμορφη η ανάρτησή σου, ομολογώ ότι σε διάβασα περισσότερο ως μαθητής σου παρά ως πρώην καθηγητής σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όχι μόνο πρώην μπορώ να πω...ο ρόλος του καθηγητή δεν είναι πεπερασμένος, ούτε περιορίζεται στα στενά πλαίσια του σχολείου...Όσο ζεις μαθαίνεις...

    Μπορεί κανείς να θεωρήσει πιθανή την ύπαρξη κάποιου "μεγαλοφυούς σχεδίου". Την παρουσία δηλαδή κάποιου τρίτου σε όλο αυτό, ο οποίος απλά προσάρμοσε καταλλήλως τις συνθήκες. Έδωσε τον καμβά, τις μπογιές, την έμπνευση ώστε η φύση μετα να δημιουργήσει. Κάπως έτσι, μπορώ να το δω.

    Πέρα απ' αυτό έχει αποδειχθεί πειραματικά η δυνατότητα δημιουργίας οργανικών βιομορίων (τα δομικά στοιχεία της βιώσας ύλης) με το πείραμα του Miller το 1953, ο οποίος προσομοίωσε εργαστηριακά τις συνθήκες που πιστεύεται πως υπήρχαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.

    Μαθαίνοντας και παρατηρώντας την εξέλιξη να συμβαίνει πράγματι στο πέρασμα των αιώνων, μελετώντας τις σχέσεις που διέπουν τις σχέσεις των οργανισμών σε βιολογικό επίπεδο και αποδεικνύοντας την ικανότητα της φύσης να καθορίζει τη μοίρα της, θεωρώ την θεϊκή συμβολή περιττή. Αναγκαστικά την βλέπω περισσότερο ως ανάγκη των ανθρώπων για ελπίδα και ηθική υποστήριξη.

    Δεν ξέρω, αλλά μ'αρέσει να σκέφτομαι πως η φύση δημιουργεί από μόνη της...Είναι μαγευτικό!

    Αυτό που μένει ανεξήγητο για μένα είναι η ικανότητα αυτοσυνείδησης που πέρα από τον άνθρωπο, μόνο ο χιμπατζής και ο ουρακοτάγκος διαθέτουν, τα δύο δηλαδή κοντινότερα σε εμάς από εξελικτικής σκοπιάς είδη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μα φυσικά η φύση δημιουργεί μόνη της.
    Όμως κάποιος έδωσε την αρχή, όπως ο Miller.
    Δεν είναι κακό να στηρίζουμε τις επιστημονικές μας έρευνες στον δημιουργό. Απεναντίας είναι κακό να ερευνούμε για να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει Θεός.
    Έτσι κι αλλιώς ο Θεός δεν εμπλέκεται στα υλικά στερεότυπα που μας απασχολούν, ούτε για το μέλλον, ούτε για την εξέλιξη των ειδών.
    Αυτές είναι καθαρά γήινες ενασχολήσεις και την ευθύνη την έχουμε αποκλειστικά εμείς.
    Μη μπερδεύεσαι με την παράδοση που διδάσκει άλλα αντί άλλων.
    Τα πράγματα είναι τόσο απλά κι αυτό είναι που δεν αντέχουμε. Φροντίζουμε πάντα να πολυπλοκοποιούμε τα απλά αντί να απλοποιούμε τα πολύπλοκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή