Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Ευτυχία...ή μήπως όχι;


Αλήθεια, πώς προσδιορίζεται η πραγματική ευτυχία;
Κάποιος είπε πως σε τελική ανάλυση είμαστε ευτυχισμένοι με ό,τι έχουμε. Τι εννοώ;
Αν σας δώσουν δύο αντικείμενα ή δύο καταστάσεις και επιλέξετε τη μία από αυτές ως προτιμότερη, όμως σας χαρίσουν την άλλη (εκείνη που δεν επιλέξατε) και τη νιώσετε κτήμα σας για λίγες ημέρες...και μετά το πέρας των ημερών επαναληφθεί το αρχικό πείραμα, θα επιλέξετε ως προτιμότερη την κατάσταση που σας ανήκει και σας αντιπροσωπεύει!

Μάλλον εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα από τη φύση μας να ωραιοποιούμε αυτό που έχουμε, να δενόμαστε μαζί του, να το θεωρούμε ιδανικό για εμάς και να μη θέλουμε να το ανταλλάξουμε με τίποτα άλλο, όσο καλύτερο ή χρησιμότερο είναι.
Και αυτό είναι πολύ όμορφο, διότι μας κάνει γεμάτους και ευτυχισμένους!

Υπάρχει ένα κόλπο εδώ όμως!
Μία προϋπόθεση: Να μη γνωρίσουμε ποτέ και νιώσουμε δικό μας κάτι καλύτερο από αυτό που ήδη έχουμε.
Κάτι αντικειμενικά καλύτερο και όχι εγωιστικά.
Όταν βιώσεις το καλύτερο, αναπόφευκτα θα νιώσεις πως δε σε καλύπτει αυτό που είχες μέχρι τώρα και θα επιδιώξεις το κάτι διαφορετικό. Αυτό το καλύτερο-διαφορετικό μπορεί να σε ανεβάσει αλλού και μόνο η σκέψη αυτή σε εξιτάρει!
Όμως γνωρίζοντας ότι υπάρχει κάτι παραπέρα...θα είσαι ακόμη ευτυχισμένος;

Οι άνθρωποι χωρίζονται σε κατηγορίες.
Καθένας μπορεί να επιλέξει μέχρι πού θέλει να ανέβει στη ζωή του, πόσο μακριά θέλει να ταξιδέψει.
Αυτοί που βλέπουν μόνο στο χώρο που τους περιβάλλει, συνήθως είναι και οι περισσότερο ευτυχισμένοι. Αγαπούν αυτό που έχουν και νιώθουν πλήρεις και ευγνωμονούν το Θεό που τους αξίωσε να ζουν τόσο πλούσια.
Δεν είναι η μοναδική περίπτωση που η άγνοια φέρνει την ευτυχία...
Σκεφτείτε απλά πώς νιώθουμε μεγαλώνοντας και εγκαταλείποντας την ανέμελη παιδική ηλικία...

Τι γίνεται όμως με όσους γεννήθηκαν ανήσυχοι, με δίψα να γνωρίσουν τον κόσμο και να αντλήσουν όσα περισσότερα μπορούν; Αυτοί, φίλοι μου, θα αγωνιστούν στη ζωή τους. Ως καλοί γνώστες του κόσμου, θα παλέψουν να τον κατακτήσουν. Με ένα τίμημα όμως: περικοπές ευτυχίας...
Μπορεί να βιώσουν ηδονές πρωτόγνωρες και εκστάσεις ανείπωτες, μπορεί να νιώσουν πλούσιοι, μα το τίμημα, θα 'ναι τίμημα!
Κι όσο πιο πολλά βλέπουν στο ταξίδι τους, τόσο πιο πολλά θα αποζητούν. Γιατί δεν υπάρχει το "καλυτερότερο" υπάρχει μόνο το "καλύτερο από".

Άρα είναι αυτός που συμβιβάζεται στην ευτυχία του και αυτός που ψάχνει το καλύτερο. Μπορεί άραγε κανείς από τους δύο να κατηγορηθεί; Ο πρώτος δεν έμαθε...έζησε αρμονικά, απόλαυσε τις μικρές καθημερινές χαρές της ζωής, έκανε χαρούμενους ενδεχομένως τους δικούς του ανθρώπους και έγινε ευτυχισμένος.
Ο δεύτερος έμαθε, συλλογίστηκε πως ο χρόνος του είναι περιορισμένος και έζησε μια ανήσυχη ζωή στις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς του, εξελίχθηκε ως άνθρωπος, όμως έχασε από την ευτυχία του και ενδεχομένως στενοχώρησε δικούς του, οι οποίοι κατά 90% ανήκαν στην πρώτη κατηγορία και δεν κατάφεραν να τον καταλάβουν...

Ασυγχώρητος είναι αυτός που έμαθε, μα επαναπαύτηκε στη γλυκιά γεύση της ευτυχίας.
Πραγματικής ευτυχίας όμως; Ή μήπως ουτοπικής; Υπάρχουν κι εδώ κατηγορίες; Υπάρχουν κι εδώ όρια; Όρια καθολικά; Κι αν ναι, ποιος τα καθορίζει;

...................................................................................

Εσείς πού θα επιλέγατε να ανήκετε;
Δύσκολη ερώτηση...

Πάντως αν επιλέξετε τη δεύτερη εκδοχή, μην ξεχάσετε να απολαύσετε το ταξίδι προς το καλύτερο, γιατί -είναι κοινό μυστικό- οι περικοπές έτσι ελαττώνονται...





1 σχόλιο:

  1. Ααα! Ωραία ανάρτηση γεμάτη καθαρό, ουσιαστικό στοχασμό. Το δίλημμά σου ήδη το έχεις απαντήσει,νομίζω. Δεν επιλέγουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία. Αυτός μας βρίσκει μόνος του στην πορεία της ζωής και μπορεί κάθε φορά να είναι διαφορετικός. Άλλοτε θα μας αρκούν τα χαμηλά πετάγματα ή τα ήσυχα λιμάνια κι άλλοτε θα μας μεθάνε τα ύψη και τα ανοιχτά φτερά. Μερικοί όμως προορίζονται μόνο για το ένα είδος και ή καίνε τα φτερά τους πριν πετάξουν ή δεν ξέρουν τι σημαίνει να πατάς στη στέρεα γη.
    Τελικά όμως εκείνο που μετράει, για μένα, είναι να μην προδώσεις το δικό σου ιδανικό, αιθέριο ή γήινο, γιατί η ευτυχία, όπως είπε και ο Φρόυντ δεν είναι φυσική κατάσταση, δεν περιλαμβάνεται στο σχέδιο του δημιουργού, είναι καθαρά ανθρώπινο κατασκεύασμα, ανθρώπινη εφεύρεση.
    Σου εύχομαι να φτιάξεις τη δική με όσο γίνεται πιο ΔΙΚΑ σου υλικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή